Op een zaterdagochtend kregen we een melding: een dame op zeer hoge leeftijd was overleden: Mimi. Bij haar huis aangekomen, liep ik via de even prachtige als rommelige, kleurrijke serre door een gang waar de tijd had stilgestaan. Ook de eet-en woonkamer stonden boordevol spullen, elk hoekje van haar huis was gevuld.
Schilderijen, hoedjes, bloemen, kralenkettingen, potjes en vaasjes, foto’s, kleding, boeken, nóg meer vaasjes en… souvenirs. Heel veel souvenirs. Mevrouw had haar leven verzameld. En middenin dat levenswerk maakte ik kennis met haar zonen, de thuiszorg en haar buren.
Mimi was een reizigster, ze reisde al voor ze getrouwd was met vriendinnen als een van de eerste toeristen door Europa, en later met haar echtgenoot ver daarbuiten. Overal nam ze kleine souvenirs mee, die bij elkaar haar levensloop markeerden.
Tijdens een van de gesprekken met haar zoons in haar 'Villa Kakelbont' werd me al snel duidelijk hoe ze opzagen tegen het onvermijdelijk moeten leeghalen van het huis. Wat een werk en…wat te doen met al die souvenirs!
Toen ontstond het idee voor de enorme hoeveelheid souvenirs; weggeven bij haar afscheid.
De dag voor de uitvaart werden ze ingepakt en meegenomen naar het crematorium. Daar werden ze uitgestald, bij vertrek mochten alle genodigden iets van haar uitkiezen. En dit gebeurde met zo veel plezier! Iedereen koos heel zorgvuldig een souvenir die een persoonlijke herinnering aan Mimi vormde. Het werden meta-souvenirs, ze kregen een nieuwe betekenis. De gasten maakten zo ook kennis met elkaar en deelden hun bijzondere herinneringen. Mimi was weer zó levendig aanwezig in die gang van het crematorium…en is dat niet wat je wilt?
Bij Eerbetoon streven we ernaar om uitvaarten te creëren die een eerbetoon zijn aan het leven dat geleefd is. Ook Mimi's verhaal herinnert ons eraan dat het niet alleen gaat om het afscheid nemen, maar ook om het vieren van het leven en de herinneringen die blijven.
Marieke en Karin
Commentaires