Bart was een man die genoot van het leven. In Brabant zouden ze zeggen met de grote G. Hij hield van lekker eten en drinken, vakanties en mensen om hem heen. Dat laatste was de rode draad in zijn leven. Want… hoe kan je genieten als je het niet kan delen met anderen?
Toen Bart ziek werd sprak hij zijn dochters over zijn naderend einde. Belangrijk vond hij dat alles wat bij leven gezegd had kunnen worden, niet herhaald zou worden op zijn uitvaart. Al die mooie woorden waar hij dan in opgehemeld zou worden, zag hij echt niet zitten. En ook zei hij, ‘ga vooral niet spreken als dat niet bij je past, ik weet alles al, écht, dat is al gezegd’.
Wel had hij een muziekstuk dat symbool stond voor zijn dankbaarheid naar alle mensen die in zijn leven een rol speelden, die zijn leven hebben gemaakt tot wat het was.
Op de dag van uitvaart las ik alleen een korte tekst voor, namelijk de tekst van zijn muziek, prachtig vertaald: ‘Huil niet omdat ik er niet meer ben, lach omdat ik er was. Het waren de beste jaren van mijn leven, en we beleefden het samen, de herinneringen zijn alles wat ik bezat, maar dankzij jullie heb ik er vele gehad....'
Daarna draaiden we het origineel en op de grote schermen waren foto’s te zien van alle meer dan 100 aanwezigen die dag. Dit was een ode aan het publiek, zijn gezin, zijn familie, zijn geliefde vrienden. Niemand sprak die dag, maar zijn ‘woorden’ waren krachtig en impactvol. Zo zei een van zijn vrienden bij vertrek ‘En ineens werden wíj bedankt, kippenvel…heel zachtjes zei ik terug: heel graag gedaan Bart!’
Karin en Marieke
Comments